>Cocugunuzla Isbirligi Yapabilme

>

Elizabeth Pantley´in bahsettigim diger kitabi...Kendime o kadar uygun buldum ki bu kitabi.Ve yazilan bir cok seyi yapmis olmanin mutlulugunu yasadim okurken..Zaten cocugunuzla ilgili iliskinizde cizdiginiz potre size gitmeniz gereken yöne götürüyor sanki..Cocugunuza sinirlenmeden,duygularina saygi göstererek ve sinirlari belirleyerek nasil iliskimizi ve günlük yasamimizi devam ettirebilecegimizi anlatmis.Özellikle uyguladigim net cümleler ve cocugunuz gözlerine bakarak konusma yöntemi cok ise yaradi.Ada istenmeyen bir davranista bulundugu zaman gözlerinin icine bakarak yapmamasi gerektigini söyledigimde ben de daha bir rahatladim ve ´´evet söyledim ve oda anladi´´dedim.Gercekten de öyle oldu her seferinde..Cocuklarin öfke nöbetleri sirasinda krizleri gecene kadar baska bir oda ya gitmeleri saglanabilir.Ve bu durum bittikten sonra hersey kaldigi yerden devam etmelidir diyor.Ada öfke nöbetleri sirasinda kendine tokat atmayi gelenek haline getirdi.Her seyi denedim ama vazgecmedi malesef.Umarim bu care olur durumumuza...
Kitabin bir diger hosuma giden tarafida her bölümün sonunda bunlari unutmayin diye bir sayfaya bir iki cümleler halinde hatirlatma yazilmis olmasi..Yani kitabi okuduktan bir süre sonra unutabiliyorsunuz.Ne diyordu bu kitap? Nasil yapmaliydim? diye kitabi hafizanizda bir yokluyorsunuz.Ama bu bölümleri fotokobi cektirip görebileceginiz bir yere askin ki unuttugunuzda hatirlayin diyor yazar.Cok hos...
´´Bir cocuk yetistirmek bir ölüm-kalim meselesidir;belki de sahip olabileceginiz en önemli,en zorlayici,en yogun,en heyecan verici ve en fazla hayal kirikligi yaratan meslektir.´´  demis..Ne kadar dogru degil mi?